مطالعات موردی محققین بر روی اطلاعات دریافت شده از 41،934 مرد در طول سالهای 1986 تا 1998 میلادی و 84،276 زن در طول سالهای 1980 تا 1998 انجام شد. این مردان و زنان در شروع کار فاقد هر گونه بیماری قلبی و عروقی، دیابت و سرطان بودند. به این ترتیب، میزان نوشیدن قهوه توسط این افراد در هر 2 تا 4 سال از طریق دریافت پاسخ پرسشنامههای معتبر مورد بررسی قرار گرفت. با این توضیحات، نتایج به دست آمده جالب توجه بود:
در طی این تحقیقات، ابتلای 1.333 مرد و 4.085 زن به دیابت نوع دوم ثبت شد. این محققین به بررسی سن، شاخص توده بدنی (BMI) و سایر عوامل خطرآفرین پرداختند. نتیجه مشخص کرد که بین مصرف قهوه و دیابت نوع دوم یک رابطه معکوس برقرار است. به عبارت دیگر، افرادی که بیشترین تمایل و اشتیاق را برای نوشیدن قهوه داشتند، همان کسانی بودند که کمترین خطر ابتلا به دیابت نوع دوم آنها را تهدید میکرد. در بخش نتیجهگیری این تحقیق نوشته شده است که “اطلاعات به دست آمده نشان میدهد مصرف قهوه در دراز مدت باعث میشود خطر ابتلا به دیابت نوع دوم به میزان قابل توجهی کاهش پیدا کند
کافئین برای تطبیقپذیری و ایجاد مقاومت بدن بیشترین کمک را میرساند. برای مثال، این عنصر باعث بهبود عملکرد در فعالیتهای ورزشی میشود. “دیوید کاستیل” (David Costill)، فیزیولوژیست برجسته ورزشی و دارای مدرک دکترا در این رشته است. او نزدیک به سه دهه پیش تحقیقی را در مورد ارتباط میان کافئین و ورزش انجام داده است. در این تحقیق، 9 ورزشکار حرفهای (دو ورزشکار زن و هفت ورزشکار مرد) در رشته دوچرخه سواری به عنوان داوطلب “کاستیل” را همراهی میکردند. او از این ورزشکاران خواست که تا 80 درصد از سطح نهایی V02 به دوچرخهسواری ادامه دهند. این توضیح لازم است که سطح نهایی V02 به عنوان حداکثر جذب اکسیژن شناخته میشود و روشی برای ارزیابی عملکرد سیستم قلب و عروق فرد آزمایششونده است.
آزادسازی انرژی توسط بدن در هوای سرد را ترموژنز مینامند. این کار که توسط سوختن چربی قهوهای انجام میشود، باعث گرم شدن بدن میگردد. یکی از آخرین تحقیقات در مورد اندازهگیری مصرف انرژی بدن، اکسیداسیون چربی یا چربیسوزی و نوراپی نفرین (NE) پس از نوشیدن قهوه کافئیندار و قهوه بدون کافئین بوده است. دوز تجویز شده در این تحقیق معادل 5 میلیگرم کافئین به ازای هر کیلوگرم وزن بدون چربی بود. بیشتر این وزن بدون چربی را عضلهها و استخوانهای بدن تشکیل میدهند. در مجموع، مردان جوان در حدود 350 میلیگرم و مردان مسن هم حدود 295 میلیگرم کافئین مصرف کردند. دلیل این تفاوت مصرف این بود که مردان جوان دارای وزن بدون چربی (FFM) بیشتری نسبت به مردان مسن هستند.
به طور کلی، نوشیدن قهوه و مصرف کافئین باعث افزایش خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی نمیشود.
ثابت شده است که افزایش مصرف قهوه با کاهش خطر ابتلا به سرطان اپیتلیال تخمدان تهاجمی (EOC) همراه است.
نوشیدن قهوه یا مصرف کافئین ارتباطی با ابتلا به سرطان سینه ندارد.
نتایج تحقیقات اپیدمیولوژی یا “همهگیرشناسی” نشان میدهد ارتباطی معکوس بین مصرف قهوه و خطر ابتلا به برخی از انواع سرطانهای خاص نظیر سرطان روده بزرگ و راست روده وجود دارد.
تحقیقات مختلفی در مورد نقصهای مادرزادی و از همان بدو تولد بر روی انسان انجام شده است. نتایج این تحقیقات نشان میدهد که نوشیدن قهوه را نمیتوان به تراتوژن قلمداد کرد (تراتوژن به معنی هر نوع عامل محیطی آسیبزننده به جنین در دوران پیش از تولد است). با این حال، برخی شواهد حاکی از این است که نوشیدن سه فنجان قهوه یا بیشتر از آن در دوران بارداری به صورت روزانه ممکن است بر روی کاهش وزن نوزاد تاثیری منفی داشته باشد.
تحقیقات مربوط به ارتباط میان مصرف قهوه و افزایش میزان سقط جنین و به وجود آمدن تاخیر در لقاح و بارداری، به نتایجی متناقض ختم شده است. در نتیجه، هنوز نمیتوان در این ارتباط نتیجهگیری قطعی داشت.